In memoriam Olav Blok

In memoriam Olav Blok

Kort geleden bereikte ons het trieste bericht van het plotselinge overlijden van Olav Blok, natuurgids van het eerste uur. Hij werd 70 jaar. Ik wist dat hij een ingrijpend ziektejaar achter de rug had, waarvan hij goed herstellende was. Hij had weliswaar kort daarvoor aangegeven het rustiger aan te willen doen en niet langer meer als natuurgids beschikbaar te zijn, maar verder ging het redelijk goed met hem. Totdat hij 4 juli plotseling werd geveld door een fatale hartaanval. Dit was echt een enorme schok!

Wat maakt zijn overlijden een hoop los. Iedereen die Olav ook maar enigszins kende weet precies wat ik bedoel. Olav was namelijk een man van de buitencategorie, een paradijsvogel. Op de eerste plaats was hij een zeer aimabele man met het hart op de goede plaats, maar eerlijk gezegd was hij ook altijd sterk aanwezig. Dat had te maken met een combinatie van ontembaar enthousiasme en zijn brede interesse en de daarmee gepaard gaande enorme kennis. Natuur, muziek, poëzie, kunst en cultuur in het algemeen, onderwijs, zijn vak Engels, kinderen en ga maar zo door. Olav vertelde hier graag over en alleen maar luisteren naar zijn verhalen was vaak al mooi genoeg. Zeker wanneer hij soms onverwacht binnenviel in ons kantoor in De Coenen, leek er een groene tornado binnen te komen die soms weer even snel verdween als dat hij was gekomen. Je bleef altijd met een brede glimlach nagenietend achter.

Al sinds jaar en dag leidde hij met enorm veel enthousiasme groepen kinderen rond over de Koeienweide. Daarbij was hij onmiskenbaar de meester, een opa-figuur, een creatieve man met verhalen en grappen. Dat werkte geweldig goed bij al die peuters, kleuters, koters en pubers. Een man op enige leeftijd, maar met het hart en de uitstraling van een kind. Ja, een groot kind was het, heerlijk!

Het was ook iemand met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en alles wat hij deed wilde hij goed doen. Zo nam hij al heel snel, overigens zonder dat te vragen, de begeleiding van nieuwe natuurgidsen op zich. Deze hadden nog maar net het ‘klasje’ verlaten of Olav stortte zich vol overgave en energie op hen. Hij ging ze coachen en liet zien hoe het werk van de natuurgidsen in praktijk ging. Een van die gidsen is Chantal die hieronder heel mooi beschrijft hoe Olav zijn verantwoordelijkheden invulde en nieuwe gidsen een zet in de goede richting kon geven. Soms gekmakend, maar met een ontwapenend enthousiasme, zodat je uiteindelijk wel voor de bijl moest gaan.

Ik wil Olav, die prachtige hoge boom, uit de groene grond van mijn hart bedanken voor zijn jarenlange inzet, kennis en enthousiasme dat hij op zo’n bijzondere wijze met ons heeft willen delen. Zo af en toe komt er iemand in het leven voorbij waar je niet omheen kan. Olav was zo’n iemand en ik ben blij dat ik er een lange tijd van heb mee mogen genieten. En ik weet zeker dat er in Amsterdam veel kinderen en jongeren rondlopen die ook een tik van die heerlijke groene mallemolen van Olav hebben meegekregen en wellicht op hun ‘oude’ dag nog eens zullen terugdenken aan dat gekke grote kind dat Olav Blok was. Olav, het ga je goed!

Bart Nooij namens het NMTZuid

De wereld mist wat nu Olav er niet meer is

In 2012 volgde ik de opleiding tot natuurgids die werd gegeven door Michel Koper. Toen ik kort daarop een mail van Bart Nooij kreeg met de vraag wie er tijd en zin had om te gidsen heb ik gereageerd. Er was namelijk een groep kleuters die de Koeienweide wilde bezoeken. Eerlijk gezegd durfde ik dat niet zo goed, maar Bart spoorde er toe aan en ik kon me inmiddels ook niet meer voordoen als ‘groentje’, ik was immers opgeleid. Ik moest er aan geloven.

Het was wel lastig voor me, ik had een lang ziekbed achter de rug en had nog steeds de nodige pijn, alleen probeerde ik daar nu mee om te gaan. Naast het les geven, kennis onthouden, reproduceren en het geleerde ‘me eigen maken’, moest ik dat ook nog overwinnen. En om eerlijk te zijn, biologie was niet mijn tak van sport. Ik ben namelijk van huis uit jurist.

Als nieuwe gids werd ik ingedeeld bij Olav Blok die al langer natuurgids was op de Koeienweide. Hij was ex-meester bij het Hervormd Lyceum Zuid, ofwel met pensioen. Althans, dat was de bedoeling vertelde hij me al gauw. Echter gelukkig voor hem waren er veel zieken, zwangeren e.d waardoor hij nog zeer bedrijvig was en later werd hem gevraagd een eerste pilot ‘Cambridge Lessons’ op zich te nemen die hij gretig aanvaarde.

Ik bleek in goede handen te zijn. Olav nam de regie, toonde mij wat hij had bedacht en hij bedacht veel! Liedjes, rijmpjes, weetjes, quizjes en ook maakte hij zelfs kleurplaten en zoekvellen. Hij plakte en kopieerde alsof het een lieve lust was, van alles voor de kleineren, maar ook groteren ontkwamen er niet aan. Over bomen zoals de mannelijke eiken en de vrouwelijke belichaming, de linden. Daar maakte hij een rijmpje over als ‘linde, mijn beminde’, want dat rijmde en dan bleef het je langer bij, zo vertelde hij het mij dan enthousiast.

Ik moest wel eerst even wennen aan Olav en ik was niet de enige hoor! Hij is, excuus, was, een zonderlinge man. Excentriek, lief en streng en dwars tegelijk. Hij gaf advies, en ja, soms ook ongevraagd. Maar hij drong niet aan. Vulde mijn postvakje met allerhande frutsels, beschrijvingen en gedichten. Gaf cadeautjes en trakteerde op koffie. Dat is in zijn kringen algemeen bekend. Maar de bedoeling was goed, de kennis was groot, de hartstocht om ‘over te brengen en te leren’ enorm. Dat bewonderde ik in Olav. Hij deed niet aan onderscheid. Paarlen voor de zwijnen, kende hij niet. Elk kind had ergens in zich een pareltje. En Olav zocht dat.

Als ik had gewild dan had ik niets hoeven doen. Ik trok me op aan Olav. maar ik wilde ook, zelf en op mijn eigen manier leren gidsen en zocht dus meer een balans van 50-50. Dat viel hem lastig, zei hij toen ik er over begon, dat was hij niet gewend. Ik zette toch door. En vroeg dus, dus het laatste half uurtje doe ik dan, hé Olav?! Later gaf hij aan het best fijn te vinden, kon hij ook een stapje terug doen. Hij leerde ook van mij, zei hij. Zo heb ik hem zonder dwang, want dat werkte (ook) niet bij hem, aan de smartphone gekregen.

Ik ben Olav dankbaar. Hij sleurde me niet alleen de Koeienweide of het Vondelpark in, maar ook andere parken zoals het Westerpark. Hij eiste op die enthousiaste manier dat ik er stond, dat ik er was, dat ik me meerdere dagen in de week aankleedde, mijn grenzen opzocht, dat we wat hadden voor de kids, dat we overlegden.

Want we gingen naast de Koeienweide natuurlijk ook andere initiatieven ontplooien. Zo waren we uitgenodigd op een school in de Kinkerbuurt om een natuurles te geven. Olav bleek in het park zakken vol verschillende bladeren verzameld te hebben en toverde tot schrik van de meester de klas om tot bos. De bladeren lagen overal. De kinderen vonden het geweldig. Ik trouwens ook! We hebben alles weer keurig opgeruimd hoor. Zo zijn we dan ook wel weer! 😉 Tot slot pakte Olav zijn viool en speelde dan het eindstuk op zijn geliefde instrument.

Ik heb me in die tijd een kinderjuf gevoeld die zich vrij van regels mocht ontplooien. Samen met de steun en het vertrouwen van Bart en Olav kon ik op een mooie en fijne manier terug komen in de wereld, en ik werd geaccepteerd. De kinderen mochten mij en ik leerde assertief te zijn en ook de leiding te nemen en te delen.

De wereld mist wat nu Olav er niet meer is. Zijn bezieling was groot, ik hoop dat ik er wat van over kan brengen in mijn eigen wereld, maar het zal nooit meer zijn op die zelfde, unieke, gekke Olav manier.

Rust zacht en dank je, O’blok en/of O’lie, want zo sloot hij vaak zijn (natuur) betogen en/of lange emails naar mij af.

Chantal, natuurgids, opgeleid onder Olav

 
Morgen kun je wel eens foetsie zijn

Olav Blok was een veel geziene en gewaardeerde natuurgids van de Koeweide. Wie hem niet kende zou denken dat daar een professor met een schare studenten het natuurschoon doceerde. Maar dan zag je, naderbij gekomen, dat de studenten kinderen waren die zich rondom hem verdrongen. Zijn wat plechtstatige wijze van spreken schrok de kinderen absoluut niet af, in tegendeel; zij zagen een vriendelijke en geleerde opa in hem die alles behalve bedreigend was. Met veel geduld en rust liep hij zijn ronde langs alle wonderen der natuur, omringd door kinderen die de weide een heel avontuur vonden.

Olav en ik hebben tegelijk onze opleiding gehad voor dit werk. Het was logisch, dat we als de twee ouderen van de groep nader contact zochten, vrienden werden en elkaar regelmatig ergens troffen. Bijvoorbeeld in het Blauwe Theehuis waar altijd wel een rustig plekje is. We deelden de liefde voor muziek en literatuur, poëzie in het bijzonder. We wisselden dan onze pennenvruchten uit. Hij zat ook nog vol plannen, ook op dat gebied.

Op 4 juli j.l. is Olav toch nog vrij plotseling overleden. Op de rouwkaart stond: “Sta op en ga dan vrolijk snorrend aan het werk, Want morgen kun je wel eens foetsie zijn.” Olav is nooit helemaal foetsie, we zullen met respect en bewondering aan hem blijven denken.

Pieter Servatius